Chodź, wyszepczę Ci na ucho to wszystko, co czuję! Norah Jones - "Pick Me Up Off The Floor"

Dzisiaj powracam do cyklu kobiety rządzą światem, kobiety ten świat zmieniają! albo też Niewiasta w Bartasowym Kuferku! Jak wiadomo powszechnie - kobiety są dzisiaj siłą i nikt tego nie zmieni. Choć byście się zesrały, stare zakompleksione dziady, to tego nie zmienicie. Główną bohaterką dzisiejszego wpisu na blogu będzie … Norah Jones i jej nowy album Pick Me Up Off The Floor. Jeśli miałbym wybrać najlepsze tegoroczne wydawnictwa z żeńskimi głosami to ewidentnie na dzień dzisiejszy wskazałbym albumy pani Jones i pani Morrisette. O Alanis pisałem już jakiś czas temu. Tych, co nie czytali odsyłam tutaj. Teraz wypadałoby napisać coś o tej nowej płycie Artystki, która 18 lat temu skradła moje serce. Tak, moi Drodzy, aż trudno uwierzyć, że minęło 18 lat, odkąd jej debiutancki album Come Away With Me zdominował świat muzyczny swoim brzmieniem wykraczającym poza gatunek. W wieku zaledwie 23 lat zdobyła 5 nagród Grammy, w tym Album Roku, Płyta Roku i Najlepszy Nowy Artysta. (Album został Diamentem, sprzedając się w ponad 27 milionach egzemplarzy.). Od tamtej pory jestem bez pamięci zakochany w tym jej zadymionym głosie i czekam na każde jej wydawnictwo z niecierpliwością. Nie zawiodłem się także i najnowszym krążkiem.

Pick Me Up Off The Floor to siódmy album w karierze Nory Jones. Ukazał się 12 czerwca 2020 roku. Miał ukazać się wcześniej, ale niestety świrus w koronie pokrzyżował artystce plany. Ona sama zaś w czasie oficjalnej premiery powiedziała, że nie jest pewna tego czy w tych ciężkich czasach jest to dobry moment na wydanie nowej płyty. Jednocześnie podkreśliła, że ma nadzieję, iż ta muzyka zapewni poczuci komfortu tym, którzy są na przymusowej kwarantannie. Nadzieje pani Jones nie były płonne. Udało jej się to znakomicie. Słuchając albumu aż trudno uwierzyć, że jest to tzw outtakes, czyli piosenki, które nie weszły na poprzednie albumy. Na szczęście panna Jones była na tyle sprytna, aby ocalić od zapomnienia te utwory, abyśmy wszyscy mogli się nimi cieszyć. To kompilacja, z której powstał bardzo spójny album. Dla niektórych  Artystka od 18 lat gra to samo, wszystko na jedno kopyto. Niejednokrotnie słyszałem opinie na temat jej twórczości i testy w stylu: Bartas, ale czym Ty się podniecasz? Co Ty w niej widzisz? Chyba tylko cycki i tyłek to w dodatku tłusty! Smęci strasznie! Wszystko na jedno kopyto! Cóż, z pewnością jest bardzo atrakcyjną kobietą i - nie ukrywam - bardzo lubię na nią popatrzeć, gdy śpiewa i gra. Najważniejsza dla mnie jest jednak jej muzyka. Znam wszystkie jej płyty od deski do deski i każda jest inna. Najnowsza diametralnie różni się od tego, co zaprezentowała na debiucie. Pick Me Up Off The Florr jest dość mrocznym albumem, ale oferuje szeroki wachlarz stylów i nastrojów, ponieważ z łatwością wplata się w swoją wyjątkową mieszankę jazzu, folku, country, a nawet gospel.

Album otwiera utwór How I Deep. Zaczyna się skąpo i mrocznie prostymi akordami fortepianu, basem i wiolonczelą, z naciskiem na jej zadymiony głos. Pierwszy numer, pierwszy odsłuch i już wiedziałem, że to będzie fantastyczna płyta. Flame Twin jest bardziej bluesowy i zmysłowy, z dodatkiem gitary elektrycznej. Hurts To Be Alone i I’m Alive (napisane wspólnie z Jeffem Tweedym) to najbardziej dynamiczne i chwytliwe utwory, typowo radio friendly, ale to in plus. Heartbroken, Day After z łatwością mógłby być piosenką country, gdyby została wyprodukowana w innej aranżacji. Kiedy Norah nuci: hey, hey, it’s going to be OK, at least that’s what I tell myself anyway. Wierzę jej. This Life, który zaczyna się złowieszczym tekstem This life as we know it is over, powinien zostać wydany jako singiel. Kiedy pierwszy raz to usłyszałem, zamarłem i zastanawiałem się, skąd ona wie? Kontrast melancholijnych modulacji Norah z niebiańskim wokalem sprawia, że ​​jest to jeden z moich ulubionych utworów. Upiorny Were You Watching był pierwszym singlem wydanym 13 maja. Zainspirowany wierszem przyjaciółki Emily Fiskio jest to najcięższy i najbardziej ponury utwór. Dramatycznie intensywna gra na fortepianie i skrzypcach tworzy nieprzyjemny nastrój, gdy Norah rzuca oskarżycielskie teksty. Stumble On My Way ma to lekkie i przewiewne wrażenie, jakby Norah prawie nuciła. Na pierwszy rzut oka (a raczej ucha) wydaje się, że to taka prosta i skromna piosenka, ale w prawdziwym stylu Norah Jones. Sposób, w jaki zatraca się nad słowami i nie spieszy się z klawiszami, tworzy ten zrelaksowany i niewymuszony styl, który sprawił, że zakochałem się w jej muzyce te 18 lat temu. To Live to mój drugi ulubiony utwór ze swoim dusznym klimatem i podnoszącym na duchu przesłaniem nadziei. Ma tak bogatą jakość gospel, że z łatwością mogłem usłyszeć Mavis Staples śpiewającą te teksty.

Na całym świecie pojawia się bezrobocie, pandemia i niesprawiedliwość rasowa. Dlatego uważam, że Pick Me Up Off The Floor nie mogło nadejść w lepszym momencie. To album o wielkiej refleksji i głębi. Norah Jones przykuwa Twoją uwagę i zmusza do patrzenia na rzeczy, które nie zawsze są łatwe. To nie jest muzyka w tle. Głos Norah w słuchawkach jest jak zaufana przyjaciółka szepcząca Ci do ucha sekrety. Jej celowo powolne i wyciszone wyznania uspokajają umysł, a także powodują, że z pewnością, Drogi Czytelniku, zajrzysz głęboko w siebie i zadasz sobie kilka poważnych, egzystencjalnych pytań. Pozycja bardzo mocno polecana 😊

Bartas✌