Legenda hard rock i nowej fali heavy metal, frontman grupy Iron Maiden, Bruce Dickinson, powraca po 19 latach z solową płytą The Mandrake Project. Tak, tyle czasu przyszło nam czekać od ostatniego i bardzo dobrze przyjętego Tyranny Of Souls. Ten album towarzyszył mi bardzo często, gdy przygotowywałem się do matury i egzaminów na studia. Ach, kiedy to było? No, ale ok - sentymenty na bok. Jest 2024 rok i trzeba żyć tu i teraz. Jaka jest ta nowa solowa płyta wokalisty Maidenów? Od razu powiem, że bardzo teatralna i pomysłowa. Dickinson jest jak wino - im starszy, tym lepszy. Koncertowo być może jego głos nieco zanika w wyższych partiach, ale ostatnie dokonania studyjne Dziewicy czy najnowszy krążek pokazują, że potrafi wycisnąć z przepony jeszcze wiele wysokich i mocnych dźwięków. Płycie towarzyszy seria komiksów, napisana przez Tony’ego Lee i zilustrowana przez Staza Johnsona. Pierwszy numer serii komiksów science-fiction o tematyce okultystycznej ukazał się na początku tego roku, a kolejnych jedenaście numerów będzie wydawanych co cztery miesiące. Można więc śmiało powiedzieć, że Dickinsonowi pomysły się jeszcze nie skończyły. The Mandrake Project, składający się z 10 utworów i trwający niecałą godzinę, to poruszające doświadczenie wypełnione atmosferą, narracją i ciężką pracą gitary.
Album rozpoczyna się mocnym, ponurym wstępem - Afterglow Of Ragnarok - i ma naprawdę mroczną energię, szybko przechodzi w niesamowicie melodyjny refren, a kończy się skandowanem tytułu wraz z machającym głową riffem. Muszę przyznać, iż naprawdę nadaje albumowi charakteru wysoki poziom z tak teatralnym punktem wyjścia. Kolejnym numerem jest Many Doors To Hell. Kompozycja jest o wiele bardziej progresywna i skupiająca się na klawiszach, chociaż zachowuje ten sam mroczny i tajemniczy klimat. Jest zdecydowanie zaraźliwa i z pewnością porwie ludzkość do wspólnego śpiewu od pierwszego przesłuchania. W Rain On The Graves pojawia się Roy Z ze swoją najlepszą solówką na płycie. Jednak pierwsze, co rzuca się na uszy to skupiony na opowiadaniu historii wokal Bruce’a, kolejny wpadający w ucho refren oraz przestrojone gitary. Resurrection Man to zabawny zwrot akcji, z doomowymi riffami i klasycznie zabawnym klimatem Dickinsona, po czym wkrótce nabiera album tempa za sprawą najkrótszego numeru na płycie - Finger In The Wounds. Jest to kolejny przykład niesamowicie potężnego i dynamicznego zakresu skali wokalnej Dickinsona. Klawisze Maestro Mistherii wnoszą wiele do tego nagrania, już po brzegi wypełnionego dramatyzmem. Mogę śmiało powiedzieć, że jest to zdecydowanie najmocniejszy punkt albumu.
Rzadko się zdarza, żeby wokalista danej grupy przemycał jakiś ich wspólny utwór do swojej solowej płyty. A tak się dzieje tutaj za sprawą Eternity Has Failed - przerobionej kontynuacji utworu If Eternity Should Fail zaczerpniętego z albumu Iron Maiden Book Of Souls z 2015 roku. Przy pierwszym odsłuchu miałem kompletny mindfuck i… nagle olśnienie - przecież ja to znam! Ale co to tutaj robi? No, tak sobie Pan Artysta wymyślił. Co by nie powiedzieć - brzmi ten numer interesująco, inaczej, ciężej i wolniej. Zaczyna się od intro na flecie, które nadaje piosence ogólnej atmosfery, z czystym i zwięzłym głosem Bruce'a Dickinsona, prowadzącym do dobrze znanego ciężkiego refrenu machającego głowami i gitarowej solówki. Ciekawy jest także Mistress Of Mercy, który trwa 5 minut i jest przepełniony energią, która przenosi nas z powrotem do Accident Of Birth z 1997 roku. Trzy ostatnie ostatnie kompozycje mają wolniejszy i bardziej dramatyczny klimat. Face In The Mirror wprowadza nas w bardziej sentymentalny moment balladowy, z delikatną tematyką. Pierwsza połowa Shadow Of The Gods jest znacznie łagodniejsza i spokojniejsza, niż można byłoby się spodziewać. Wkrótce jednak przechodzi w dramatyczny i chropowaty wokal i znacznie cięższe i bardziej porywające zakończenie, zanim zakończy się dziesięciominutowym, tajemniczym i absolutnie mistrzowskim nagraniem Sonata (Immortal Beloved). To duchowe dzieło sztuki, zawierające progresywne brzmienie gitary i wiele więcej zapadających w pamięć, pełnych dramatyzmu partii wokalnych.
Można śmiało powiedzieć, że jest to bez wątpienia klasyczny popis Bruce’a Dickinsona. Chociaż mamy tutaj zdecydowanie inny obrany kierunek niż ten, którego słyszymy na płytach Żelaznej Dziewicy. The Mandrake Project jest pełen zwrotów akcji oraz epickich i czarujących przypływów. Krążek z pewnością zyska sobie sympatyków. To różnorodny, wciągający pokaz złożoności, atmosfery i tego typowego Bruce'a wizja, na którą (nie)cierpliwie czekaliśmy. Pozycja obowiązkowa! 🔥 Bartas✌☮
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz